,,TRÓJKĄTNA  KAROLINA’’- Danuta Wawiłow

Pośrodku oceanu trójkątna sterczy skała,

na tej trójkątnej skale trójkątny stoi pałac.

Po niebie granatowym trójkątny księżyc płynie

i niesie sny królewnie trójkątnej Karolinie.

I śni się Karolinie , jak wśród trójkątnych maków

trójkątny rycerz do niej na białym mknie rumaku.

Lecz budzi się królewna i łzy trójkątne leje,

bo wokół niej ocean i wicher straszny wieje.

Trójkątne w górze chmury, trójkątne szumią fale,

a maki tu nie rosną i książąt nie ma wcale.

Lecz oto wzeszło słońce i w blasku jego nagle

zabłysły nad falami trójkątne białe żagle.

Trójkątny okręt płynął przez fale i odmęty.

Tłum mew szybował nad nim i wrzeszczał jak najęty.

Przy sterze stał kapitan trójkątny niesłychanie,

trójkątną miał lunetę , i czapkę , i ubranie.

Wtem z ust wypuścił fajkę i z rąk wypuścił linę,

bo ujrzał na balkonie królewnę Karolinę.

– Kim jesteś, piękne dziewczę?- kapitan rzekł w zachwycie.

– Ach, zostań moją żoną, bo kocham cię nad życie!

Wesele było huczne i miała Karolina

trójkątnych siedem córek i trójkątnego syna.

I tak im dni szczęśliwie płynęły pomalutku.

Trójkątne kwitły kwiatki w trójkątnym ich ogródku.

Królowa  Karolina smażyła konfiturki,

a wokół niej biegały trójkątne, śliczne córki.

Trójkątny dzielny synek co rano biegł na plażę

i puszczał tam okręty , bo chciał być marynarzem.

-Szczęśliwy jestem bardzo, bo taką mam rodzinę-

zwykł mówić król-kapitan , całując Karolinę.